Snotsliert

Slechts één stap over de drempel begon de huivering. Een ielig mannetje, dat zich kruipend over de vloer voortbewoog, droeg een centimeterlange, doorzichtige snotsliert met zich mee. Hij deed verwoede pogingen het vochtige monster terug naar de plek van herkomst te krijgen, maar de sliert liet zich duidelijk niet zomaar wegsturen. Het leek het ielige mannetje weinig te deren. Zijn aandacht was inmiddels volledig getrokken door het perfecte hoopje mens dat zich in mijn armen bevond. Onbewust deed ik een klein stapje opzij. Er waren echter meer geïnteresseerden. Uit alle hoeken van de ruimte kwamen kleine soortgenoten gekropen, getijgerd en gestapt. Het snotsliertje dat ik reeds had gespot bleek nog een onschuldig verschijnsel.

Tweedehands

Sinds een paar jaar ben ik een groot fan van het koop- en verkoopwalhalla Amsterdam yard sale. Dat is natuurlijk allesbehalve verstandig voor iemand die probeert te genezen van hardnekkige koopziekte en tevens lijdt aan een een chronische vorm van gebrek aan zelfbeheersing. Maar gelukkig valt het allemaal best mee. Het feit dat je je spullen er ook behoorlijk goed kwijtraakt, zorgt er gelukkig voor dat de in- en uitkomsten onderaan de streep redelijk in balans blijven.

Ontboezeming

De afgelopen twee jaar heb ik mezelf samenvattend omschreven als een Duitse kerstmarkten bezoekende, met slaapknuffel slapende, zonder licht fietsende, met vliegangst levende geluidsneuroot die het niet zo nauw neemt met het huishouden, de discipline om te sporten uit haar teennagels moet trekken, en ultiem gelukkig kan worden van bedroevend slechte tv-programma’s. Je zou kunnen stellen dat het zo wel even genoeg is. Dat ik er beter aan doe de schaamteloze ontboezemingen gewoon lekker voor mezelf en mijn intimi te houden.

Consuminderen

Een half jaar geleden besloot ik een broodnodige uitdaging aan te gaan. Ik ging op dieet. Op koopdieet. Aanleiding was een onschuldige schoenpoetsmiddag. Mijn uitgebreide schoenencollectie had hoognodig een laagje vet nodig. Dat het een schoenpoetsmiddag werd, vond ik behoorlijk schokkend. Het beeld dat aan het eind van die middag in de woonkamer was ontstaan eveneens. Er was geen woonkamer meer in te herkennen. Het leek meer op een magazijn van een middelgrote schoenenzaak.

Junkie

Ik ben om. Keihard om. 180 graden gedraaid. Ik heb me er een tijdlang tegen verzet. Wilde er niet aan toegeven. Zag de nadelige gevolgen die het voor mij zou hebben als een donkere doemwolk over de voordelen hangen. Maar ik kon me er niet langer tegen verzetten. De alternatieven brachten me de laatste maanden simpelweg te weinig voldoening. En daarom ben ik om. Vaarwel sociaal leven. Welkom Netflix.

Glittergeweld

In het kader van “Hoe breng je multiculti het best in de praktijk?” was dit jaar besloten het Hindoestaanse feest Divali op school te gaan vieren. Ter voorbereiding moesten er in alle klassen levensgrote mandala’s worden gemaakt. De speciaal hiervoor in het leven geroepen divalicommissie had besloten dat het een uitermate goed idee zou zijn die mandala’s te versieren met heuse glitters.

Vroegkomer

Een veel te lange snooze-sessie, niet werkende waterkoker en spoorloos verdwenen portemonnee (die uiteindelijk natuurlijk toch lag waar ik als eerst had gekeken) zorgden er vanmorgen voor dat ik ploeterend door de tegenwind keihard mijn best deed om niet te laat te komen voor een belangrijke afspraak. Eenmaal aangekomen op locatie bleek ik nog ruim tien minuten over te hebben om mijn fiets op slot te zetten en de vijftig meter richting aanmeldbalie af te leggen. Al die stress voor niets. Ik had ook beter moeten weten.

Internetverleiding

Klik één keer een paar stoere sneakers aan bij een willekeurige webwinkel en ze zullen je nog weken achtervolgen. Zo ook dat ene stedentripje waar je wat extra informatie over hebt opgezocht, of dat nieuwe boek van je favoriete thrillerauteur waarvan je de verhaallijn even bent gaan checken. Iedereen kent ze, die bloedirritante banners die tegenwoordig bij vrijwel elke website aan de boven-, zij- of onderkant tevoorschijn piepen. Ik ben er bijzonder gevoelig voor en dat is niet bepaald goed voor mijn financiële status.

De nieuwe CAO primair onderwijs

Een goede oplossing of een slechte grap?

De werkdruk in het onderwijs is een veelbesproken fenomeen. Er gaat geen maand voorbij of er is wel een krant die ermee kopt. Dat er überhaupt werkdruk in het onderwijs is, blijkt overigens voor velen nog steeds een onbegrijpelijk fenomeen. Het beeld dat de leerkracht met de leerlingen naar huis gaat bestaat al lang niet meer, maar die vele vakanties blijven toch nog steeds een heikel punt. “Als ik twaalf weken per jaar…” Ik hoor het regelmatig. Na zo’n opmerking neem ik niet eens meer de moeite om uit te leggen waar het dan eigenlijk om gaat. Dat de leerkracht niet per se vrij ‘neemt’ als de leerling vrij is. En wat het dan eigenlijk is dat die werkdruk veroorzaakt. De deur naar dat gesprek is door het opgooien van die vakantiekaart bruut dichtgegooid.

Post

Beste uzelf promotende zelfstandig ondernemer,

U bent natuurlijk ongelooflijk trots op uw kleine onderneming. Hebt jarenlang voor zo’n veeleisende, narcistische baas gewerkt die er aan het eind van de maand consequent vandoor ging met de centjes die mede door uw harde werken de zaak waren binnengestroomd, maar u heeft die driedubbele knoop na lang wikken en wegen weten door te hakken. Uw eigen reikistudio, biologische cateringbedrijf, of klusje-klaar-dienst is nu eindelijk een feit.